op. 2, Wariacje B-dur
op. 10, 12 Etiud
op. 11, Koncert e-moll
op. 21, Koncert f-moll
op. 22, Polonez Es-dur
op. 24, 4 Mazurki
op. 25, 12 Etiud
op. 26, 2 Polonezy
op. 27, 2 Nokturny
op. 28, 24 Preludia
op. 30, 4 Mazurki
op. 35, Sonata b-moll
op. 50, 3 Mazurki
op. 63, 3 Mazurki
(op. 4), Sonata c-moll, cz. I
W całej 1. części Sonaty tego typu czteroósemkowe figury pojawiają się w partii l.r. wielokrotnie, oprócz omawianych taktów jeszcze w t. 23, 25, 27-28, 31-33, 37, 39, 159-169 i 203. Wszędzie łuki pisane są niestarannie, zaczynając się często od 2. lub nawet 3. ósemki grupy (np. 2. łuk w t. 23). Tego, że we wszystkich przypadkach Chopin miał na myśli łuki półtaktowe, dowodzą:
- Podobna budowa i kontekst tych figur, pełniących funkcję tła harmonicznego, co wyklucza ewentualne różnicowanie ich wykonania (rozpoczynanie łuków od 2. ósemki mogłoby zresztą wpłynąć tylko na frazowanie tych motywów, gdyż artykulację legato między pierwszymi dwiema ósemkami zapewnia przedłużenie pierwszej do wartości półnuty).
- Niewątpliwa notacja od 1. ósemki kilku łuków tej grupy, np. 2. w t. 17, 1. w t. 19, 27 i 28.
Podobne rozumowanie pozwala uznać także niektóre inne łuki za rozpoczynające się intencjonalnie od 1. nuty, np. w t. 21-22, 171 czy 187-188.
kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Informacje źródłowe i stylistyczne
zagadnienia: Niedokładne łuki A, Adiustacje Wn
notacja: Łuki
Powrót do adnotacji