Zagadnienia : Adiustacje Wf

t.

Utwór: op. 50 nr 2, Mazurek As-dur

Arpeggio i przednutka nieprzekreślona w A1

!!!   miniat: wycinek, ten akord, obie pięciolinie.              EZTU

Przetrzymana przekreślona przednutka w Wf (→Wa)

EZnieU2

Przekreślona przednutka i arpeggio w Wn

EZnieU

Alternatywna propozycja redakcji

EZnieU1

..

Arpeggio przed akordem z przednutką nie zostało poprawnie odtworzone w żadnym z pierwszych wydań. Wersja Wf (→Wa) to najprawdopodobniej zniekształcony zapis A1 – oznaczający arpeggio pionowy łuk odtworzono jako konwencjonalny, co w tym wypadku nadało mu postać łuku przetrzymującego przednutkę. W Wn wężyk arpeggia obejmuje błędnie także es w l.r. We wszystkich wydaniach przednutka jest – wbrew A1 – przekreślona, co prawdopodobnie jest niedokładnością lub rutynową adiustacją. Nie ma to wszakże wpływu na wykonanie, gdyż Chopin często traktował przekreślone i nieprzekreślone drobne ósemki zamiennie. W tekście głównym podajemy niewątpliwie autentyczną pisownię A1, zaś jako wersję alternatywną proponujemy rekonstrukcję notacji [A2], przy założeniu, że w Wn1 odtworzono prawidłowo wszystkie elementy zapisu oprócz zasięgu wężyka. 

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Niedokładności Wn , Adiustacje Wf

t. 1

Utwór: op. 42, Walc As-dur

Tytuł nagłówkowy Wf i Wn

"Valse", czyli TGTU

Tytuł na okładce Wf

"Grande Valse Nouvelle" (w jednej linii)

Tytuł Wa

"Grande Valse"

..

W tekście głównym podajemy tytuł w brzmieniu przyjętym w nagłówkach Wf i Wn. Nie ulega wątpliwości, że dodatki do tytułu, jak "grande" w Wf i Wa czy "nouvelle" na stronie tytułowej Wf zostały wprowadzone w celach marketingowych i z inicjatywy wydawców (być może czasem za zgodą Chopina).
Wydany w oficynie Paciniego (Wf) Walc ukazał się jako część większego albumu "Cent-Et-Un" i został opatrzony kolejnym numerem – 68. W związku z tym, numeracja stron jest kontynuowana: rozpoczyna ją s. 408, a kończy s. 415. Tytułem albumu Paciniego, niewątpliwie w celu reklamowo-handlowym, posłużył się równiez wydawca angielski, Wessel, dodając w Wa do Walca określenie "Cent-et-Un".

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa , Różne tytuły , Adiustacje Wf

t. 1-22

Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. I

..

W Wn całe pierwsze Tutti jest zapisane czcionką normalnej wielkości, wyraźnie wbrew notacji A i powszechnie stosowanym zasadom publikacji solowych wersji dzieł z akompaniamentem orkiestry. Dlatego traktujemy to jako oczywistą pomyłkę, którą odtwarzamy jedynie w wersji "transkrypcja". Można się dziwić, że nie zwrócono na to uwagi, przygotowując Wn2, starannie na ogół zadiustowane na podstawie A. W Wf (→Wa) błędu tego nie powtórzono, co wydaje się być decyzją wydawcy, być może konsultowaną z Chopinem.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Błędy Wn , Adiustacje Wf

t. 1-3

Utwór: op. 31, Scherzo b-moll

Bez łuków l.r. w A (→KF) i Wn2 (→Wn3)

!!!   miniat: wycinek, t. 1 i 1. ćwierćnuta t. 2.              Tu pusta klisza 

Łuki l.r. w Wf (→Wa) i Wn1

EZnieU 2 łuki

..

Łuki l.r. dodane w t. 1-2, 2-3 w Wf są niemal na pewno nieautentyczne. Dodano je prawdopodob­nie ze względu na zmianę układu graficznego tekstu – w pisowni A (→KFWn) partia pr.r. umieszczona jest razem z l.r. na dolnej pięcio­linii, dzięki czemu łuk nad nutami w naturalny spo­sób odnosi się do obu partii. W Wf (→Wa) partię pr.r. przeniesiono na górną pięciolinię i kwestia arty­ku­lacji i frazowania l.r. przestała być tak oczy­wi­sta. Mógł na to zwrócić uwagę sam Chopin, ale trudno przypuszczać, by dodał łuk sugerujący odmienne frazowanie l.r. Identyczne uzupełnienie w Wn1, niekorygowanym przez Chopina, dosko­na­le ilustruje sposób myślenia sztycharzy lub adiustatorów (w Wn1 i Wa w t. 1-2 do łuku l.r. dopasowano także łuk pr.r., wbrew podkładom).

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wn , Adiustacje Wf

t. 1-3

Utwór: op. 28 nr 2, Preludium a-moll

Układ głosów w As i A (→KFWn)

!!!   miniat: wycinek, t. 1, tylko l.r.                    tr = EZnieU2;                      red = EZTU tylko nuty, pauza i kreska taktowa

Układ głosów w KGS

t. 1-3 z KGS

Układ głosów l.r. w Wf (→Wa)

t. 1-2 = EZnieU, t. 3 = EZTU

..

Dwugłosowy zapis partii l.r., w którym wyodręb­niony jest powtarzający się motyw H-Ais-H-G, został wprowadzony już w As i zachowany w A (→KFWn). W przeciwieństwie do As, w którym wszystkie 3 takty są tak zapisane (z użyciem skrótów), w wersji przygotowanej do druku Chopin zapisał w ten sposób tylko 2 pierwsze takty, które należy niewątpliwie traktować jako wzorzec dla następnych, zanotowanych już w uproszczony sposób. Przyjęcie w Wf (→Wa) tej uproszczonej pisowni już w t. 1-2 to niemal na pewno dowolność sztycharza, który nie dostrzegłszy możliwości zastosowania układu wiązań użytego w Wn i w naszym tekście (mery­to­rycznie równoważnego notacji Chopinowskiej), uznał zapis autentyczny za niemożliwy do odtworzenia w druku.
Notacja przyjęta w KGS wskazuje wykonanie górnego głosu dolnej pięciolinii prawą ręką, co jest wygodniejsze zwłaszcza dla mniejszych i mniej wprawnych rąk. Autentyczność tej pisowni nie jest potwierdzona, wydaje się jednak prawdopodobna – patrz charakterystyka KGS.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Poprawki i zmiany

zagadnienia: Adiustacje Wf