Zagadnienia : Zmiany linii głównej
|
t. 205-206
|
Utwór: op. 2, Wariacje, całość
..
Podajemy wersję ulepszoną przez Chopina w korekcie Wf. Przeniesienie o oktawę wyżej motywu rogu mogło mieć na celu uniknięcie ukośnego brzmienia f w t. 205 z fis1 na początku t. 206 i zbitki – na fortepianie brzmiącej nieco monotonnie – z identycznym motywem kończącym frazę fagotu. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Poprawki i zmiany zagadnienia: Zmiany akompaniamentu , Autentyczne korekty Wf , Zmiany linii głównej |
||||||||
|
t. 207
|
Utwór: op. 2, Wariacje, całość
..
Końcówka tego Tutti przeszła w korekcie Wf podobną przemianę, jak w poprzedniej wariacji. Ostatecznie, w wersji na 1 fortepian wszystkie cztery zakończenia – Tematu i trzech pierwszych wariacji – otrzymały zbliżoną postać, z położonym w wyższym rejestrze akordem (w układzie rozległym) na 2. ósemce i zdwojoną lub potrojoną toniką b na trzeciej. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Poprawki i zmiany zagadnienia: Zmiany akompaniamentu , Autentyczne korekty Wf , Zmiany rejestru basu , Zmiany linii głównej |
||||||||
|
t. 295
|
Utwór: op. 2, Wariacje, całość
..
Wcześniejsze rozpoczęcie pasażu w ApI to wersja pierwotna, uproszczona przez Chopina najprawdopodobniej jeszcze w okresie nanoszenia poprawek na ten rękopis. Sygnalizuje to widoczna tam pauza szesnastkowa nad 2. szesnastką taktu. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Poprawki i zmiany; Informacje źródłowe i stylistyczne zagadnienia: Zmiany linii głównej |
||||||||
|
t. 325
|
Utwór: op. 2, Wariacje, całość
..
Brzmienie 2. szesnastki 5. trioli budzi wątpliwości – odczytana dosłownie brzmi ona e3, jednak we wszystkich analogicznych miejscach odpowiednia nuta leży o kwintę (czystą) niżej niż poprzednia, w tym wypadku es3, co sugeruje możliwość pomyłki Chopina. W nieparzystych triolach 2. i 3. szesnastka melodycznie łączą się z następną triolą, co Chopin starannie oznaczył łukami pr.r., nie determinuje to jednak ich przynależności harmonicznej. Ta wyznaczona jest postępem l.r. (o innym łukowaniu!), złożonym z sekwencji D-T wypełniających dwie kolejne ósemki, co z kolei jest wyraźnie zasygnalizowane wiązaniami głosu basowego. Jeśli uwzględnić jeszcze skłonność Chopina do zapominania o wcześniejszych alteracjach (w tym miejscu jest ona wyjątkowo odległa – to jedyny takt w t. 321-329, w którym alteracji podlega 1. szesnastka), przypadkowe pominięcie W ApI 5. triola taktu ma pierwotną postać (patrz też t. 328), w której problematyczna nuta nie występuje. Wprowadzanie zmiany w tym miejscu przemawia za błędem Chopina w A, gdyż poprawki zawężają pole uwagi, co sprzyja pomyłkom. kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne; Poprawki i zmiany zagadnienia: Znaki chromatyczne w różnych oktawach , Przeoczenia odwołania alteracji , Błędy wynikające z poprawek , Błędy A , Zmiany linii głównej |
||||||||
|
t. 328
|
Utwór: op. 2, Wariacje, całość
..
Tak jak w przypadku 5. trioli t. 325, tutaj 3. triola ma w ApI pierwotną postać. W obu miejscach Chopin zdecydował się ostatecznie na bardziej regularny układ figuracji. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Poprawki i zmiany zagadnienia: Zmiany linii głównej |
przywracającego es3 wydaje się bardzo prawdopodobne. Także brak 
przed niewątpliwym e3 w następnej trioli należy do typowych niedokładności Chopina – jest to dźwięk aktualnego akordu (A-dur) i został szesnastkę wcześniej oznaczony w partii l.r. Biorąc powyższe pod uwagę, w tekście głównym proponujemy uzupełnienie znaków chromatycznych, tak by rozpatrywany człon progresji nie odbiegał od panującego schematu.
