op. 25 nr 5, Etiuda e-moll

 t. 122

	d w akordzie w KF (→Wn1), Wf i Wa1 !!!   miniat: ten akord, tylko dolna 5-linia, bez pedału i łuku.       Tu pusta klisza
	dis w Wa2 (→Wa3) i Wn2 (→Wn3) EZnieU
	d z  proponowane przez redakcję

Autentyczność wersji z dis jest praktycznie wykluczona. Wn2 ukazało się po śmierci Chopina i nie może zawierać żadnych autentycznych wersji, niewystępujących we wcześniejszych źródłach. Jedyną, w zasadzie teoretyczną możliwość stwarzałby więc następujący scenariusz dotyczący Wa2 – krzyżyk przed dolną nutą tego akordu, znajdujący się być może w rękopiśmiennym podkładzie do Wa1, mógł w tym wydaniu zostać przeoczony, co poprawiono by w Wa2 (→Wa3). Znacznie bardziej prawdopodobne jest jednak dowolne uzupełnienie wprowadzone przez adiustatora Wa2:

• liczne uzupełnienia znaków chromatycznych – w większości uzasadnione – stanowiły jeden z głównych tematów adiustacji Wa2 w całym op. 25;
• oprócz zmian porządkujących tekst w Wa2 wprowadzono wiele zupełnie dowolnych uzupełnień, np. palcowanie, jak choćby w t. 1-2 i 45-48, lub wskazówki wykonawcze – por. np. Etiudę f nr 2;
• wśród nieoczywistych uzupełnień znaków chromatycznych, wprowadzonych w Wa2,  dodany w t. 26 Etiudy gis nr 6 pojawia się w podobnym kontekście melodycznym;
• adiustator mógł uznać  w następnym takcie – wpisany prawdopodobnie ze względu na równocześnie uderzane dis¹ w pr.r. – za sygnał, że przed omawianą nutą powinien znajdować się ;
•  w omawianym miejscu wydał się z jakichś powodów uzasadniony także działającemu niezależnie adiustatorowi Wn2;
• wprowadzenie dis w omawianym akordzie pozbawia linię basu tak charakterystycznego dla prowadzenia głosów w tej Etiudzie powtórzenia dźwięku na początku następnego taktu.

W tekście głównym niewątpliwie autentyczne d opatrujemy ostrzegawczym kasownikiem.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa, Adiustacje Wn

notacja: Wysokość