A - Autograf


Data: IX 1832-III 1833
Tytuł: Etude Nro 7
Dedykacja: Brak

Autograf-czystopis przeznaczony na podkład dla pierwszego wydania francuskiego. W momencie powstania stanowił najprawdopodobniej część łącznego autografu, obejmującego sześć ostatnich Etiud. Jak wynika z korespondencji wydawców Etiud, Schlesingera w Paryżu i Kistnera w Lipsku, odbitki Wf1 były gotowe do wysłania do Lipska 27 III 1833. Chopin musiał zatem przygotować rękopiśmienny podkład odpowiednio wcześniej. Z drugiej strony, mimo widocznych poprawek, A nie jest rękopisem roboczym i został najprawdopodobniej napisany dopiero z myślą o wydaniu, które w maju 1832 r. jeszcze w ogóle nie było planowane, jak to wynika z listu niedoszłego pierwszego paryskiego wydawcy Chopina, Aristide'a Farrenca, do Kistnera z dn. 4 V 1832. Co więcej, jeszcze pod koniec sierpnia Chopin zapisał Etiudę E nr 3 w roboczej postaci, dość znacznie odbiegającej od ostatecznej. Jest bardzo mało prawdopodobne, by czystopis Etiudy C i pozostałych pięciu (nr 8-12) był już wtedy gotowy. Stąd wynikają prawdopodobne ramy czasowe sporządzenia A.

widoczne są liczne znaki sztycharskie, określające podział na strony i systemy Wf1.

A zawiera dość dużo poprawek, w których elementy usuwane są na ogół starannie wyskrobane, np. w t. 1, 3, 13, 17-18, 57. Skreślenia pojawiają się natomiast tylko w nagłówku Etiudy – zmiana numeru z 6 na 7 i określenia tempa z Presto na Vivace. Mogło to wynikać z nietypowego rozplanowania tekstu na stronach – nuty zapisane są na wszystkich pięcioliniach, bez odstępów (wśród zachowanych autografów edycyjnych Etiud op. 10 jest to jedyny zanotowany w ten sposób). Mimo ogólnie starannego przygotowania rękopisu, pewne szczegóły pozostały w nieostatecznym kształcie, który Chopin następnie zmienił w korekcie Wf, np. 3. szesnastka f1-g1 w t. 3, powtórzone cis w t. 3 i 36,  w połowie t. 16.

Chopin opatrzył Etiudę licznymi i szczegółowymi wskazówkami wykonawczymi. Ich notacja nie zawsze jednak jest precyzyjna, co widać na przykładzie łuków (patrz np. t. 4, 5, 8, 50-51, a także t. 1, 9, 10) czy pedalizacji (patrz t. 16-23).

A brakuje też szeregu znaków chromatycznych, co nie zawsze jest całkiem oczywiste. W t. 4 nie ma np.  przywracającego e1, a w t. 12 brak zarówno  przywracającego e2, jak i  ponownie wprowadzającego es2. Większość tego rodzaju błędów nie budzi jednak żadnych wątpliwości, np. brak  w t. 11, 15 i 48,  w t. 13 w t. 40 czy  i  w t. 51.

Oryginał w: Pierpont-Morgan Library, Nowy Jork